Geboorteverhaal Tiuri
De cursus HypnoBirthing en bevalling van Angela Brouwer-Reijnders
Vooraf: Als mijn moeder vroeger sprak over de geboorte van mij en mijn zus, dan vertelde ze hele positieve verhalen. Van mijn zus is ze bevallen in het ziekenhuis, omdat de bevalling heel lang duurde. Ze vertelde over de lachgas die ze kreeg en dat als iemand tegen haar praatte ze de lettertjes in golven naar zich toe zag komen. Ze vertelde dat haar ‘persweeën’ voelde als een soort groot orgasme en over hoe gelukkig ze zich voelde toen ze mijn zus voor het eerst zag. Ikzelf ben thuis geboren in mijn ouders slaapkamer. Ik weet dat mijn moeder nog aan het strijken was toen de verloskundige kwam. Toen de verloskundige vroeg of mijn vader wat wilde eten zei mijn moeder: ‘Oh ja lekker, ik lust wel iets’. Daar moest de verloskundige om lachen, omdat ze al ver in de bevalling was en ze eigenlijk niets mocht eten van de verloskundige. Mijn moeder vertelde over haar vrolijke stemming en dat ze nog wel veel vaker had willen bevallen. Mijn moeder heeft mij hoogstwaarschijnlijk een goede basis van vertrouwen gegeven in bevallen en het krijgen van kinderen. Dat ik zwanger werd keek ik dan ook heel erg uit naar de bevalling zelf. Toen ik via een website bij een artikel over HypnoBirthing kwam, sprak mij dat erg aan door de positieve kijk op bevallen. Daarnaast wordt bij HypnoBirthing de partner ook net zozeer betrokken als de zwangere vrouw zelf. De meeste cursussen richten zich alleen op de vrouw en ik vond het heel belangrijk dat mijn man, Valentijn, en ik het samen zouden doen. Het is tenslotte ook de geboorte van zijn kindje. Ik kwam op de website van Maria en liet de informatie over HypnoBirthing aan Valentijn zien, die ook erg enthousiast was dat hij mee kon doen in de voorbereidingen op de bevalling. We hebben ons toen ingeschreven voor de privécursus van HypnoBirthing.
De Cursus: Nog voor we aan de cursus begonnen kregen we van Maria het boek HypnoBirthing die ik meteen begon te lezen. In zowel het boek als de cursus wordt heel duidelijk theoretisch uitgelegd waarom een bevalling geen pijn hoeft te doen. Ontspanning geeft ruimte en je hebt ruimte nodig voor de bevalling. Daarnaast maakt je lichaam tijdens de bevalling endorfine aan en dat is een natuurlijke pijnstiller. Als je gespannen bent, maak je minder endorfine aan en heb je dus ook minder natuurlijke pijnstilling. Doordat ik begreep hoe het werkte werd mijn vertrouwen alleen maar groter. En dat is best bijzonder, want dat ik zwanger was gingen allemaal mensen (ook vreemden) opeens me sterkte wensen voor de bevalling en kreeg ik veel negatieve bevallingsverhalen te horen. Door de cursus kon ik die verhalen gemakkelijk relativeren. In de cursus kregen we ook filmpjes te zien van vrouwen die een hele relaxte bevalling meemaakte, we deden ademhalingstechnieken voor tijdens de bevalling, ontspannings- en visualisatieoefeningen en werkte aan onze verborgen angsten. In ons geval was de angst dus niet direct aanwezig, maar ook aan de kleine twijfels konden we gehoor geven om ze daarna te laten varen. Daarnaast kregen we inspiratie en handvaten om zelf een bevalplan te gaan schrijven. Nu kan je een bevalling nooit helemaal plannen, maar je kan wel je wensen kenbaar maken en de gewenste sfeer neerzetten. Ons heeft het geholpen om ons uitgebreide bevalplan mee te nemen en door te bespreken met de verloskundigen. Zo kregen ze een idee van hoe wij de bevalling voor ons zagen, namelijk zo natuurlijk mogelijk.
Na de cursus: Nadat de cursus was afgerond bleef ik de ademhalingstechnieken oefenen en af en toe las Valentijn me een script voor om in ontspanning te komen of luisterde ik de gekregen cd’s. Drie weken voor mijn bevalling begon kreeg ik al voorweeën, die bijna elke dag kwamen. Eén nacht heb ik zelfs 9 uur achter elkaar voorweeën gehad en verwachtte ik die hele nacht dat de bevalling zou gaan beginnen. Ik was zo blij en enthousiast en toen de weeën wegebde was ik dan ook behoorlijk teleurgesteld. Daarnaast zou mijn oom vlak na mijn uitgerekende datum naar Afrika vertrekken en wilde hij zo graag zijn achterneefje nog zien. Ik begon hierdoor heel gespannen te worden, want door de voorweeën dacht ik dat ik vast snel zou bevallen en je omgeving reageert hier ook zo op. Op dat moment zat ik al rond mijn uitgerekende datum. Door de spanning lag ik weer een nacht wakker, toen ik besefte dat het met mij prima ging en met het kindje ook.- Ik ben zelfs nog 1,5 week voor de bevalling naar mijn dansles (LindyHop) geweest en heb daar volop meegedaan. – Waarom had ik zoveel spanning? Ik ging die nacht beneden op de bank liggen en heb de HypnoBirthing cd aangezet waarin je wordt begeleid naar ontspanning. Vanaf die nacht voelde ik me weer kalm en kon ik verder genieten van mijn zwangerschap. De bevalling De avond voor mijn bevalling was de eerste dag dat ik het een beetje had gehad. Mijn buik voelde alsof het geen gewicht meer aankon en het zeurde enigszins. Half chagrijnig, half lachend zeiden Valentijn en ik dat ons kindje dan vast die nacht zou komen en ik dacht oprecht dat dit wel eens waar zou kunnen zijn. We gingen vroeg naar bed, rond 22uur en zodra ik in bed lag kreeg ik weer ‘voorweeën’. De intensiteit was alleen net iets anders. Voor de zekerheid maakte ik om 23uur Valentijn wakker. Ik wilde graag in een (gehuurd) bevalbad in onze slaapkamer bevallen en het duurt ongeveer een uur om het badje op te zetten en vol te laten lopen. Valentijn vroeg me of ik het wilde laten weten als ik dacht dat hij de kamer en het bad gereed moest gaan maken. Tien minuten later besloot hij toch om het bad alvast op te zetten. Ondertussen belde ik mijn zus, schoonmoeder en nichtje die aanwezig zouden zijn op de benedenverdieping van ons huis, terwijl ik boven zou gaan bevallen. Hierna belde ik de verloskundige, en die zei dat ze of direct kon komen of dat we konden bellen als ons kindje er echt aankwam, omdat ze er dan binnen 10 minuten kon zijn. Dat klonk ons wel als muziek in de oren. Ik ben toen alvast lekker in het badje gaan liggen en toen ik het wat warm had stapte ik er weer uit en ben ik beneden wat gaan lopen. Ik was ontzettend vrolijk en jolig en was heel blij dat het zo ver was. Valentijn deed nog een visualisatieoefening met me, maar dat voelde eigenlijk niet eens nodig. Toen mijn schoonmoeder, zus en nichtje er waren was ik lekker aan het kletsen en had ik om de minuut weeën. Tijdens de weeën was ik even stil en leunde ik tegen Valentijn of een kastje/tafel terwijl ik me op mijn ademhaling concentreerde. Valentijn streelde over mijn rug, hield me vast en fluisterde vaak hoe trots hij op me was. Toen de weeën constant waren ben ik weer in het badje gaan liggen en raakte ik in een soort fijne trance, waarin ik niet meer echt aandacht had voor mijn omgeving. Valentijn belde nu opnieuw de verloskundige, die nu wel echt wilde komen, en daarna kwam hij bij me in het bad zitten. Toen de verloskundige kwam wilde ze even kijken hoe ver ik was en mocht ik op bed plaatsnemen. Ik had al 8cm ontsluiting en toen ik weer in bad plaatsnam voelde ik direct ‘persweeën’ waarop ik naar beneden ging ademen. De verloskundige was weer de kamer uitgegaan en ik vond het wel fijn dat we weer met z’n tweeën waren. Na een tijdje werden de weeën wel heel zwaar voor mijn lichaam, hoewel ik het niet pijnlijk zou noemen, maar mijn lichaam was heel hard aan het werk. Ik was aan het klappertanden en bleef naar beneden ademen. Het voelde alsof er iets dwars zat en toen we de verloskundige er weer bij haalde stelde ze voor om nog eens te kijken hoe ver ik was en eventueel mijn vliezen door te prikken. Volgens ons waren namelijk mijn vliezen nog niet gebroken terwijl ik wel al een tijdje ‘persweeën’ had. Ik bleek inderdaad volledige ontsluiting te hebben en ons kindje was al voor de helft naar beneden geademd. De verloskundige vertelde dat ik inmiddels ook vruchtwater naar beneden had geademd en dat mijn vliezen wel erg stug waren en ik mocht kiezen of ik ze wilde laten doorprikken. Toen we inderdaad mijn vliezen hadden laten doorprikken bleek dat ons kindje in het vruchtwater had gepoept. Dit kan gevaarlijk zijn en normaal gesproken wordt je dan naar het ziekenhuis gebracht ter controle van het kindje. Omdat ik al zo ver was in de bevalling mocht ik echter thuis blijven mits ik nu wel op bed bleef en ging persen, want ons kindje moest nu wel zo snel mogelijk geboren worden. Ik was ontzettend dankbaar dat ik thuis mocht blijven en heb me geen seconde zorgen gemaakt. Ik ging op bed tegen de muur aan zitten en volgde de instructies van de verloskundige op. Het voelde eigenlijk wel lekker om te persen en nu zo’n kracht te kunnen zetten. Het deed alleen even pijn toen ik me moest inhouden, omdat de verloskundige met haar vingers om het hoofdje heen ging om wat ruimte te maken. Nadat het hoofdje en de schouders geboren waren pakte Valentijn ons kindje aan en legde het op mijn borst. Ik vond het zo’n mooi fysiek en emotioneel gevoel toen ons kindje, Tiuri, ter wereld kwam. Eenmaal in mijn armen kon ik hem alleen maar kusjes geven en vasthouden. Tiuri hoestte meteen wat doorzichtig slijm op, waardoor we wisten dat hij geen poep naar binnen had gekregen en daarna gaf hij een zacht huiltje. Het mooiste geluid wat ik ooit had gehoord. Mijn schoonmoeder, zus en nichtje kwamen er toen weer bij om Tiuri te bewonderen. Nadat de placenta geboren was (een fluitje van een cent) heeft Valentijn de navelstreng doorgenipt. Daarna lag Tiuri lekker op mijn borst en hoopte we dat hij uit zichzelf wat zou gaan drinken. We hielpen hem in de goede richting en even pakte hij mijn tepel, maar zoog er nog niet echt aan. We lieten het los en bleven nog lekker knuffelen. Na nog even verder te genieten, verliet iedereen de kamer, omdat ik een klein beetje was uitgescheurd bij mijn labia. Voor de hechtingen kreeg ik een soort verdovingsspray en ik voelde alleen af en toe een klein steekje, maar met Tiuri nog in mijn armen merkte ik daar amper wat van. Zowel Valentijn als ik vonden de bevalling een prachtige ervaring en we kijken er nog steeds met veel plezier en een voldaan gevoel op terug.